Logboek

Code om het e-mailadres en de naam van de afzender aan te passen. Standaard verschijnt WordPress en wordpress@website.com als afzender.

add_filter( 'wp_mail_from', function ( $original_email_address ) {
    return 'naam@website.com';
} );
 
// Change the From name.
add_filter( 'wp_mail_from_name', function ( $original_email_from ) {
    return 'Voornaam Naam';
} );

Code om te gebruiken als je in de opsomming van categorieën bij een detail van een blogbericht bepaalde categorieën niet wil weergeven.

add_filter('get_the_terms', 'hide_categories_terms', 10, 3);
function hide_categories_terms($terms, $post_id, $taxonomy){
	$exclude = array(IDcat1,IDcat2...); // IDCat1, IDCat2 veranderen in de IDs van de categorie in kwestie

    if (!is_admin()) {
        foreach($terms as $key => $term){
            if(in_array($term->term_id, $exclude)) unset($terms[$key]);
        }
    }
    return $terms;
}

Die paar dagen Oostende werden meteen mijn meest productieve en inspirerende workation tot nu toe. Ha!

Was het de frisse zeelucht, het ongelofelijke zicht op zee vanuit mijn logeerplek of de lunchdate die zes uur duurde met Heidi? Of wie weet kwam het gewoon doordat ik de week voordien al had uitgerust zodat ik het niet meer moest doen tijdens de warkation zelf?  Wie zal het zeggen?

Ik kan er niet meteen mijn vinger op leggen, maar de ene na de andere oplossing op tal van problemen waar ik al zo lang op had zitten kauwen, presenteerden zich. Ik werkte een nieuwe mini-cursus uit. Ik werkte nieuwe prijsformules uit voor websites op maat. Ik structureerde mijn eigen website helemaal opnieuw. Ik schreef mijn SOPs uit en werkte de nodige checklists uit die zowel ik als mijn klanten kunnen gebruiken. En nog zoveel meer.

Het deed ontzettend veel deugd om terug zin te hebben om te werken. Uiteraard was het vooral werk aan mijn eigen bedrijf en niet in mijn bedrijf, maar het was een begin. 

De zaken die ik op punt heb gesteld, daar in dat kleine appartement met zicht op zee in Oostende, dat gaat een stevige basis zijn waar ik op kan verder werken. Een basis waardoor ik weer genoeg goesting ga hebben om er helemaal in te vliegen en om mij de volle honderd procent te geven.

Aangezien het weerbericht heel mooi weer had voorspeld (woohoo! Lente!), had ik vandaag niet al te veel op mijn planning gezet zodat ik vanmiddag een lange wandeling kon doen (deze wandeling meer bepaald). Alleen heb ik de laatste weken ontzettend veel last van mijn enkel vooral nadat ik lang heb gewandeld of heb gelopen. Volgende week staat er dan ook een afspraak met de kine op de planning. 

Sowieso had ik een lunchdate met Heidi. Toen ik vorig jaar op workation was in Oostende had ik ook met haar afgesproken. Back in the day kende ik haar via mijn persoonlijke blog verbeelding.org en zorgde zij ervoor dat ik al eens mee mocht op een persuitstap. Maar ik ken haar ook als een warme, sympathieke madame die dus in Oostende woont. 

We spraken af om 12u30 en bleven non-stop praatten tot 18u30. We hadden het over ondernemen, sporten, de zee, haaieneitjes en vooral ook over bloggen. Het was een onderwerp waar ik de afgelopen dagen al veel over had nagedacht, maar het was interessant om haar zelf bezig te horen over haar blogs en om haar tips te horen om mijn persoonlijke blog terug wat leven in te blazen. 

Het gaf me zoveel energie, die lunchdate XXL in goed gezelschap. Al vermoed ik dat de zon en dat eerste terrasje van het jaar er ook wel voor iets tussen zaten. 

Voor de adventskalender van 2023 werkte ik een nieuwe freebie uit. Het werd een masterclass over bloggen voor business. Zelf vind ik dat onderwerp razend interessant, al moet ik eerlijk toegeven dat ik niet de meest geweldige blogger ben voor mijn eigen business. Er verschijnt hier en daar al een keer een blogbericht, maar dat is eerder sporadisch. 

De masterclass werd gratis aangeboden en verschillende mensen schreven zich er voor in. Alleen bleek dat er maar enkelen de masterclass daadwerkelijk keken. Zonde. 

Het idee was dan ook om die masterclass om te zetten naar een betaald product. Ergens in januari begon ik de video van één uur op te delen in hapklare stukjes van ongeveer vijf minuten. Alleen stopte ik er al snel weer mee, want klantenwerk nam mijn planning over.

Vandaag ging ik verder aan de slag met de mini-cursus, masterclass, bootcamp,… hoe je het ook wil noemen. Ik deelde de video verder op, voegde alles toe aan LearnDash en maakte een betaalpagina aan in Plug&Pay. Het enige wat ik nog moet doen in de salespagina uitschrijven, maar aangezien het een goedkoper product is, moet dat niet de meest uitgebreide pagina zijn.

Dat is waarschijnlijk een taakje dat ik kan doen op de terugweg in de trein. 

Plekken waar ik vandaag heb gewerkt:

• De trein. Vorig jaar toen ik terug van Oostende naar huis ging, besloot ik in eerste klas te reizen en boy oh boy, heeft dat toen deugd gedaan. Ik kon me nog effe concentreren, ik kon genieten van het voorbijrazende landschap en ik kon mijn gedachten nog even op een rijtje zetten voor ik terug in de gebruikelijke routine werd geworpen. Dit jaar besloot ik hetzelfde te doen, maar niet alleen voor de terugrit. Nope. Ook voor de heenrit kocht ik een ticket eerste klas. Ik schreef een hele salespagina voor een nieuw concept op dat anderhalf uur. Ideaal!
• De bib van Oostende. Net als vorig jaar kon ik pas inchecken in mijn appartementje met zicht op zee vanaf 15u. Dat betekende dat ik nog twee uur moest doden nadat ik aankwam. Vorig jaar heb ik zo een aantal uur door de straten van Oostende gedoold in de gietende regen om vervolgens zo goed als onderkoeld toe te komen op de locatie waar ik zou overnachten. Dit jaar had ik gevraagd of ik wat vroeger mocht inchecken, maar helaas kreeg ik geen antwoord meer op die vraag. Boe. Dus besloot ik mijn opties te bekijken en zo ontdekte ik dat er een filiaal van de bib Oostende niet zover van mijn logeerplek was. Dus besloot ik daar nog twee uurtjes te doden voor ik naar mijn overnachtingsplek zou gaan. Het is een goeie bib om te werken. Yup. Yup. 
• Het appartementje met zicht op zee. Kijk, als het aankomt op plekken, dan hou ik van routine. Dus boekte ik éxact hetzelfde appartementje als waar ik vorig jaar verbleef. Ik wist dat het op een goede locatie lag met een geweldig zicht op zee. Wat wil een mens meer? Ik in ieder geval niet veel meer dan dat. 😉

Het begint te kriebelen om terug te werken. Afgelopen week heb ik, ondanks alle afspraken, toch kunnen rusten en dat heeft duidelijk deugd gedaan. Dus nu begint de mayonaise langzaam maar zeker terug in gang te schieten. En op zich komt het goed uit, want morgen vertrek ik, net zoals vorig jaar in maart, voor een paar dagen naar Oostende. Ik heb intussen verschillende vragen opgesomd waarover ik wil nadenken en er is één concept dat ik verder wil uitwerken. 

• Wat wil ik tegen het einde van het jaar bereiken met mijn werk?
• Welke grenzen wil ik stellen binnen mijn werk? Die vraag past uiteraard helemaal binnen het concept van slow productivity waarin ik me aan het verdiepen ben.
• Hoe kan ik mijn werk/week indelen zodat er meer tijd is voor creatieve uitspattingen al dan niet werkgerelateerd?
• Hoe kan ik mijn eigen De Medici worden? Voor zij die de Medici familie niet helemaal herinneren uit hun geschiedenisboeken: het was een rijke Italiaanse familie uit het bankwezen (wel, ze hebben min of meer het bankwezen zoals we het nu kennen uitgevonden). Aangezien ze iets met al dat geld moesten doen, besloten ze kunstenaars financieel te onderhouden. Ze gaven hen geld zodat ze geen nine to five moesten werken (of whatever het equivalent van een nine to five was in de vijftiende eeuw) en zodat ze zich konden focussen op hun kunst. Michelangelo, Da Vinci, Botticelli,… konden allemaal hun ding doen dankzij de Medici familie. Het hele concept van beschermheren kan je terugvinden in bijvoorbeeld Patreon.com en aanverwanten, maar kan je ook je eigen beschermheer worden? Of beschermvrouw? En hoe zou dat werken?

Stuff to think about dus.

De eerste week van maart zit er nu helemaal op. Tijd om dus even terug te blikken, want de tijd vliegt snel. Het is echt ongelofelijk. Ik had verwacht dat eens maart begon er een soort van rust zou terugkeren waardoor de tijd terug wat trager zou gaan, maar niets is minder waar. Het leven gaat verder aan een rotvaart.

• Maandag en dinsdag was ik nog altijd wat ziek, want jawel, uiteraard ben ik mijn sabbat-maand met een stevige verkoudheid begonnen. Spreekt voor zich.
• Ik maakte twee Legosets (deze en deze). Blijkbaar kan ik helemaal mijn zen vinden in Lego momenteel. Ha! Er staan nog een aantal sets op mij te wachten. De set van Stitch steekt serieus mijn ogen uit.
• Er werd een briefpapiertje ontworpen. Als ik eerlijk ben is het niet mijn favoriete ding dat ik ooit heb gemaakt, maar ik maakte iets en iets is beter dan niets.
• In mijn Notion hou ik ideeën voor verhalen en aanverwanten bij. Met één van die ideeën ging ik aan de slag. Het werd een heel kort verhaal dat ofwel kan voorgelezen worden, maar dat beginnende lezers zoals mijn zoontje ook zouden kunnen lezen. Ik moet het hem nog eens laten lezen als proefkonijn.
• Voor het verjaardagsfeestje van een klasgenootje van zoonlief naaide ik een ritstasje met haar naam erop. Gepersonaliseerde kadootjes vallen altijd in de smaak.
• Er werd zo goed als iedere avond geschetst. Gewoon wat doodles zonder dat ik daar iets mee van plan ben, maar zo doodlen is ideaal met televisie op de achtergrond. Zo kan ik consumeren en produceren tegelijk. Ideaal!

Op vlak van produceren gaat het dus niet zo’n rotvaart. Ha. Maar ik merk dat het me deugd doet om niet te veel aan extra dingen te moeten denken. Deze week was sowieso bijzonder druk. Moest ik bovenop alle afspraken, het ziek zijn en de normale gang van zaken, ook nog hebben moeten werken, dan was ik iedere avond per total geweest.

Komende week trek ik enkele dagen naar onze wonderschone kust. Het plan is om daar toch een beetje na te denken over mijn werk, slow productivity en hoe ik mijn bedrijf duurzaam kan maken zodat het nog vele jaren mee kan.

Wat mij het meeste opvalt zo na een dikke week zonder social media is dat ik het absoluut niet mis. In het geheel niet. Ik heb Instagram een handvol keren open gedaan op mijn computer omdat ik even een naam van iemand opzocht of omdat ik een berichtje wilde sturen naar iemand waarvan ik het telefoonnummer niet had. Volgens mij sloot ik de site binnen de vijf minuten nadat ik hem had geopend terug.

Nu ben ik aan het denken, met Slow Productivity in het achterhoofd, hoe ik duurzamer kan omgaan met social media en dan in het bijzonder Instagram. Ik merk dat ik wél veel wil vertellen en wil delen, maar dat ik dat niet via de app of de website wil doen. Die zijn zo gemaakt dat je jezelf er in verliest. Voor je het weet ben je weer uren aan het doomscrollen en dat wil ik niet. Ik geniet zo hard van de rust die géén sociale media met zich meebrengt.

Daarom zou ik graag de komende tijd al eens willen experimenteren met enkel berichten en stories posten via een tool die ik gebruik. Ik wil weten of dat werkt, zien of dat gaat op die manier. Uiteindelijk post ik niet op Instagram voor de likes of de volgers. Ik doe het vooral om mijn boodschap te delen met de wereld en om vindbaar te zijn via dat kanaal. Dus ik vraag me af of het kan, sociale media zonder de app of de website intensief te gebruiken. Het experimenteren waard, lijkt me.

Eén van de leukste dingen aan online ondernemen blijft toch wel dat je er fantastische mensen door leert kennen. Mijn ouders hebben me vroeger genoeg gewaarschuwd om niet met vreemden af te spreken, vooral geen mensen van het internet, maar kijk, hier zijn we dan. Ik ging vandaag op stap met Soetkin van Tante Fin.

We hadden al een aantal keren een gesprek gehad via Zoom (over websites, dus professioneel en zo). Het klikte. Dus toen bleek dat zij aan een gelijkaardig project wilde beginnen als ééntje dat ook op mijn gigamindmap staat, stelde ik voor om het er er eens over te hebben tijdens een wandeling, want ze woont op een steenworp van mij. We hadden geluk met het weer, praatten alsof we elkaar al jaren kenden en zagen de schattigste lammetjes 🥹

Er zijn een aantal werkgerelateerde zaken die zijn blijven hangen van het gesprek. Dat ik websites op een andere manier bekijk dan vele anderen, dat ik eigenlijk ook business coach ben naar mijn klanten toe, dat ik met héél veel ideeën zit die allemaal best wel interessant zijn, maar dat er keuzes gemaakt moeten worden, dat ik serieus baad zou kunnen hebben bij professionele hulp als het aankomt op zelfvertrouwen,…

Wat ik vooral opnieuw besef is dat twijfels blijven, ongeacht in welk stadium van ondernemen je zit. Beginnende ondernemers zitten er mee, maar doorwinterde ondernemers evenzeer. Het is een kwestie van je buikgevoel volgen, oogkleppen op te zetten en te blijven gaan.